Wywiad z Tomaszem Sierotko - Projektantem oświetlenia trasy koncertowej Sanah

Dzisiaj wracamy wspomnieniami do wyjątkowej trasy koncertowej - "Uczta u Sanah", gdzie podczas ostatniego koncertu z trasy, na warszawskim Torwarze, mieliśmy wyjątkową okazję porozmawiać z projektantem oświetlenia Tomaszem Sierotko z Art Light Group, odpowiedzialnym za oprawę wizualną.

Firma Art Light Group zajmuje się reżyserią światła i realizacją widowisk teatralnych, koncertów oraz imprez okolicznościowych, współpracuje z takimi artystami jak: Julia Pietrucha, LemON, Igor Herbut, Natalia Przybysz, Natalia Kukulska czy Sanah.

Jeśli jesteście ciekawi:

• Skąd Tomek Sierotko czerpie inspiracje?
• Jakie kryteria są dla niego ważne przy wyborze urządzeń? 
• Co sprawia, że trasa koncertowa "Uczta u Sanah" jest show, jakiego jeszcze w naszym kraju nie było? 
• Jak wygląda współpraca z Zuzanną Jurczak (Sanah)? 
  
  ... oraz chcecie poznać zabawne sytuacje, które miały miejsce podczas trasy, koniecznie przeczytajcie poniższy artykuł.

Zacznijmy jednak od początku i przedstawmy Zuzannę Jurczak, tym którzy nie mieli okazji jej jeszcze poznać. Sanah To jedna z najciekawszych wokalistek z nurtu tzw. quality pop na polskiej scenie. Może pochwalić się niepowtarzalnym stylem pisania piosenek – w warstwie tekstowej z wdziękiem i humorem łączy młodzieżowy slang z poezją, muzycznie jak z rękawa sypie chwytliwymi, przebojowymi melodiami. Autorka jednego z największych hitów w polskiej muzyce pop ostatnich lat – „Szampan” oraz niezliczonych przebojów, wśród których znajdują się: „Melodia”, „No sorry”, „Ale jazz!”, „ten Stan” czy „kolońska i szlugi”.

Trasa, w której mieliśmy okazję uczestniczyć to 11 wyjątkowych koncertów pod względem muzycznym, jak i wizualnym, podczas których Artystce towarzyszyła 10-osobowa orkiestra smyczkowa POLISH SOLOISTS. Ostatni koncert z trasy odbył się 8 lipca na warszawskim Torwarze, a wśród gości artystki, znaleźli się: Vito Bambino, Artur Rojek, Igor Herbut, Natalia Grosiak, Daria Zawiałow...

Jakie były Twoje początki w branży oświetleniowej?

Dwadzieścia parę lat temu zatrudniłem się, zaciągnąłem się do teatru Leszka Mądzika, do Sceny Plastycznej KUL, gdzie na ogół nie było aktorów. Były tylko osoby noszące scenografie. Coś opiera się na świetle, na koncepcyjnym świeceniu. Więc tak zacząłem swoją karierę, jeżeli chodzi o światło, choć interesowałem się już wcześniej tematem. Realizowałem bowiem amatorskie spektakle w teatrze w Giżycku, to tam już kombinowaliśmy ze światłem i robiliśmy różne dziwne rzeczy...

Odszedłem z teatru i zacząłem współpracować z Budką Suflera, z firmą Ligh-tech, a potem zacząłem pracować z braćmi i wtedy założyłem firmę Art. Light Group, myśląc o tym, żeby przenieść całą tą koncepcję teatru do życia koncertowego.

Wcześniej większość koncertów odbywała się na zasadzie freestajlowego świecenia. Oczywiście nie jestem pierwszym, który to robił, ale wydaje mi się, że jednym z pierwszych, którym to się zaczęło  "udawać lepiej" :-). Co więcej, i tak już dwadzieścia lat prawie prowadzę firmę. 

Generalnie Art Light Group to grupa ludzi, którzy mają jeden wspólny cel, żeby tworzyć interesujące i niebanalne projekty, zresztą pod tym hasłem się spotkaliśmy. Więc to nie jest jednoosobowa firma, w której ja wszystko reżyseruje, ale każdy ma też takie samo prawo głosu. I tak działamy do dziś. Tak to wygląda mniej więcej.

Czy postrzegasz się jako artystę?

Tak, wydaje mi się, że trochę tak jest. My reżyserzy oświetlenia często "malujemy światłem", więc jakby na swój sposób jesteśmy artystami. Tak to trzeba traktować, nie jako rzemiosło

Co jest źródłem Twoich pierwszych inspiracji przy tworzeniu oświetlenia?

Myślę, że muzyka, którą dostaje. Ja mam tak, że jeżeli słyszę muzykę, widzę od razu obrazy, przestrzenie, akcenty i to mi się rzuca w oczy i dopiero na bazie tego później buduję sobie jakąś koncepcje światła, show, co chce zrobić w danym koncercie, co mogę wykorzystać. Jednak pierwsze, od czego zaczynam to muzyka i czy ona do mnie "przemawia", później plan w głowie, jak już mam obrazy, to zastanawiam się czym je "namalować". 

Dobrym przykładem jest obraz. Jeśli masz w głowie to, co chcesz namalować, to potem szukasz do tego techniki, czy to będzie szkic czy to będą pastele, i w zależności od tego, czym chce to namalować, takich używam narzędzi = urządzeń. Czy jest to przykładowo oświetlenie żarowe, wyładowcze, tudzież LED. Zawsze na początku jest obraz w głowie, stworzony za pomocą muzyki.

Czy pomiędzy kolejnymi koncertami na trasie, wprowadzasz jakieś zmiany?

Tak! Cały czas poprawiam, aż do ostatniego koncertu. Nawet dzisiaj jeszcze, a jest dwunasty koncert z trasy Sanah i jeszcze dziś wprowadzałem kolejne poprawki, bo jeszcze coś bym zmienił, jeszcze dodał. Niektóre rzeczy, które mi się na początku podobały, już się teraz opatrzyły i wydaje mi się, że nie są dobre, więc do końca, do ostatniego koncertu w trasie następują zmiany.

Opowiedz nam trochę o sprzęcie, jakie kryteria są dla Ciebie ważne pod kątem wyboru urządzeń?

Musi działać! Pierwsze i najważniejsze to, że musi działać! Nie musi być to drogie urządzenie, ale ważne, żeby spełniało funkcję, którą chce, żeby spełniało. Jeśli chcę mieć washa to super jeśli to jest markowy i dobry wash w dodatku, ale dla mnie najważniejsze, że ma odpowiednio świecić, nasycać barwą scenę i przestrzeń.

Jeśli chodzi o spoty, to lubię jasne i mocne oświetlenie. Dlatego, jak mam zapas mocy, to wiem z czego "schodzić", ale jeżeli tej mocy brakuje i musisz szukać gdzieś luk w ambiencie, to jest to trudne. Między innymi dlatego pracuję na ROBE Pointe. Kocham to urządzenie, bo jest wielofunkcyjne i naprawdę robi dobrą robotę. Tutaj mam również Sharpy Plusy i jest to także świetne urządzenie. Wielkie i ciężkie, ale jasne — a przez to dobre!

Co sądzisz o listwie ledowej Claypaky Tambora Batten?

Kocham Tambora do tego stopnia, że zabieram je na trasę Zuzi. Zresztą sam mam swoje pixelbary marki Xeos, ale no nie ukrywajmy, one są już przestarzałe i zdecydowanie słabsze. Tambora Batten spełnia dokładnie te funkcje, pikselowości pojedynczych wąskich oczek, także jest to bardzo fajne urządzenie budujące przestrzeń. 

Jak wygląda Twoja współpraca z Zuzanną Jurczak — Sanah? Pracujesz sam w ciszy i na końcu prezentujesz efekt, czy omawiasz z danym artystą każdy krok?

Na jednych z pierwszych zajęć filozofii, uczysz się historii filozofii, po to, żeby nie wyważać otwartych drzwi. Ja tę samą praktykę stosuje w relacjach z artystami. Po co mam coś wymyślać, jeśli artysta ma już na siebie pomysł. Trzeba go posłuchać i dopracować to, co on chce. Oczywiście, jeżeli nie ma kompletnie pojęcia o tym, jak ma wyglądać jego koncert, to wówczas tworzę wszystko od zera, ale generalnie słucham artystów, czego chcą. Kiedyś Zuzia (Sanah) przyszła do mnie i powiedziała, że chce deszcz. Odpowiedziałem: Zapraszam!  Będziemy mieli deszcz. Tak więc tak to działa.

Co sprawia, że trasa koncertowa ,,Uczta u Sanah” jest show, jakiego jeszcze w naszym kraju nie było?

Wszystko. Sama Zuzia jest artystką, której w naszym kraju jeszcze nie było. Jest skromna, prawdziwa, szczera i zabija tą szczerością ze sceny. Dodatkowo technika, jaka tutaj jest — jako pierwsi użyliśmy deszczu w Polsce. Nie było tego wcześniej w Polsce podczas tras koncertowych, deszczownice zostały sprowadzone specjalnie dla nas, na naszą trasę. Mamy dużo konfetti, dlatego że to uczta. Niektórzy twierdzą, że za dużo jest tego wszystkiego, ale jak może być za dużo skoro jest to uczta :-)

Sama trasa koncertowa nazywa się „Uczta u Sanah”, więc musi być dużo, grubo i na maksa. Laserów nie używamy jako pierwsi, ale warto pokazać, że takie możliwości są. Używamy ciężkiego dymu, sztucznego śniegu. Jest kinesis, ruszająca się krata, wielopoziomowa scena. Chociażby fakt, że fortepian jest na 6 metrze nad ziemią. To już robi dużą robotę. Nie widziałem jeszcze takich koncertów, gdzie tak wysoko buduje się scenę. Nie używamy ognia, jeszcze! Ale, jeśli chodzi o wszystkie takie efekty specjalne, to jest tego dużo. 

Trzeba tylko chcieć! I jak głosi motto naszej firmy: "Granicą jest wyobraźnia", więc ogranicza nas tylko to, co sobie wymyślimy.

Skoro postawiliście tak wysoko poprzeczkę, czym jeszcze zaskoczycie nas podczas kolejnych koncertów?

Skromnością, następna trasa koncertowa będzie skromniejsza, bardzo wyrównana i tyle. Skromnością.

Co było Twoim przełomowym momentem w karierze?

Przełomowym momentem w mojej karierze była i jest współpraca z Igorem Herbutem i zespołem LemON oraz  zrobienie trasy do kolejnej płyty. Tam Igor pozwolił mi na pełną dowolność, zaufał mi do końca. Był to pierwszy raz, kiedy ja wymyśliłem sobie, że mimo tego, że mam urządzenia inteligentne z mieszaniem kolorów, to trasa będzie po prostu czarno-biała i będziemy używać tylko białego światła. We wszystkich temperaturach barwowych od 3600 Kelwinów do 6000.

Były tam też moje pierwsze patenty ze spadającą kotarą, cieniami, wjeżdżającym ekranem z przodu i wizualizacjami przed artystami. Dużo takich rzeczy, na które Igor mi pozwolił. Na tej trasie udowodniłem sobie, że potrafię i od tamtej pory przestałem po prostu gonić króliczka, bo to jest najtrudniejsze w naszej branży. Jednakowo, jeśli chodzi o akustyków, świetlików, reżyserów światła, reżyserów dźwięku, żeby udowodnić sobie, że się potrafi, bo potem już nie trzeba nic udowadniać. Potem już można tylko robić fajne rzeczy.

Może na koniec dasz się namówić na uchylenie rąbka tajemnicy i zdradzisz nam jakieś ciekawe, być może zabawne zdarzenia, które miały miejsce podczas trasy?

Co chwila są zabawne wydarzenia podczas trasy. Na pierwszym koncercie mieliśmy źle ustawione maszyny i operator kamery, który znajdował się po prawej stronie, najpierw został cały obsypany sztucznym śniegiem, potem został od razu oblepiony konfetti, i jak już prawie się z tego wydobył, został obrzucony bańkami mydlanymi i znowu oblepiony konfetti, i znowu bańki, i znowu konfetti, a na koniec jeszcze deszcz, więc ciężka praca.

Czym dla Ciebie jest Scena Jutra?

Scena Jutra jest takim fajnym projektem, gdzie człowiek się uczy od innych, podpatruje kolegów, słucha rad. To jakby bazowanie na doświadczeniu innych, to podnosi poprzeczkę w naszym kraju, jeśli chodzi o oświecenie i pokazuje jak to robić. Ja uwielbiam chodzić na seminaria organizowane przez Scenę Jutra i spotykać się z ludźmi, którzy robią kosmiczne rzeczy, bo ja z tego dużo czerpię. Nie muszę wyważać otwartych drzwi, pewne rzeczy ludzie już wymyślili i tak zwyczajnie wystarczy o tym posłuchać, a potem tak robić i tyle, także szanuję koncepcję.

Jakie są Twoje cele na kolejne lata?

Moje cele na kolejne lata? Aż tak daleko nie wybiegam. Działać, dalej działać, robić fajne rzeczy z fajnymi ludźmi i wymyślać fajne projekty.

Rozmowa została przeprowadzona dnia 08.06.2022 na COS Torwar w Warszawie.