DoAcoustics Armonia Mundi - audio wagi piórkowej

Ostatnio często trafiają do nas małe kolumny. Wiele razy dywagowaliśmy nad tym, gdzie leżą granice kompromisów dla tego typu konstrukcji i czy ich mocne strony są w stanie zrównoważyć ograniczenia praw fizyki. Na szczęście świat audio nie jest czarno-biały. Niektóre konstrukcje radzą sobie doskonale, inne jeszcze lepiej, są też takie, które spokojnie leżą gdzieś po środku i czekają na kogoś kto je dostrzeże. W okolicach średniej półki cenowej wybór jest ogromny, konkurencja jeszcze większa, a liczba modeli prawie niepoliczalna. Dzisiaj testujemy zestaw, który jest nieco inny i dlatego chcemy zwrócić na niego Waszą uwagę.

Ekscentryczny Włoch

Bądźmy szczerzy, ktoś, kto produkuje tak małe kolumny, w bynajmniej niemałej cenie, musi być ekscentryczny, a nawet ciut szalony. Patrząc na gustowne wykończenie oraz nieśmiertelne połączenie bieli i czerni łatwo dojść do wniosku, że musi być też Włochem i na dodatek Włochem z Sycylii. Włosi wszystko mają bardziej gustowne, wymyślony termin "włoska szkoła design" odnosi się chyba do wszystkiego, co jest piękne. Nasze kolumny pochodzą z Włoch i zapewne zaprojektowano je w myśl zasad jakie ta szkoła dyktuje.

Wracając jednak do kolumn: są bezsprzecznie ładne. Kolumny są wręcz słodkie i w porównaniu z innymi produktami DoAcoustics chyba ta seria jest najładniejsza. Linia 200 zdradza już konkretne potrzeby w zakresie audiofilizmu - gdy tymczasem nasze Armonia Mundi to piękne dodatki do jakiegoś ascetycznego lub rozświetlonego słońcem Toscanii wnętrza. Jeśli ktoś pamięta teledysk Jona Lennona z Yoko Ono do piosenki "Imagine" to są one naszym zdaniem idealnym dopełnianiem wnętrza gdzie przygotowano scenografię do tego klipu.

Zdjęcia nie oddają w pełni ich wizualnych zalet. W rzeczywistości są małe i lekkie i jest to jeden z nielicznych zestawów głośnikowych, które można przenieść jedną ręką, trzymając je pewnym chwytem z góry. Warto to zobaczyć samemu. Wykonanie jest perfekcyjne, wszystko pięknie spasowane, lakier bez skaz, a dość szerokie podstawy utrzymują je bez trudu w pionie.

Budowa

Wykonana z MDF skrzynka została pomalowana białym lakierem. Staranne wykończenie nie pozwala zauważyć miejsc łączenia płyt - całość sprawia wrażenie monolitu. Przetworniki ukryto za materiałowymi, okrągłymi maskownicami, których nie można zdemontować. W klasycznej, aczkolwiek niezwykle smukłej, prostopadłościennej obudowie umieszczono po dwa przetworniki. Pierwszy o średnicy 3” - pracuje jako głośnik wysoko-średniotonowy i obsługuje większą część pasma. Jeżeli są to te same lub podobne przetworniki co w wyższym modelu z czterema driverami, to możemy przypuszczać, iż zamontowano tu dalekowschodnie, modyfikowane przez Davide’a Oliveri - właściciela DoAcoustics - szerokopasmowe głośniczki Tang Band wsparte wooferkami marki Fountek.

Kolumna posadowiona jest na postumencie z MDF, który z jednej strony jest nieco szerszy. 

Najniższe częstotliwości pozostawiono wooferowi 3" (tak, napisałem 3 calowy woofer). Z tyłu znajdziemy niewielki panel z gniazdami wejściowymi, wylot portu bass-refleks lub koniec tunelu linii transmisyjnej. Porty głośnikowe mogłyby być lepszej jakości. Mówimy tu o kolumnach za około osiem tysięcy złotych więc producent po prostu się nie postarał.

Porty głośnikowe pozwalają zamocować zarówno bananki, gołe przewody jak i widełki. Zaciski nie są złocone, ale ich wygoda jest bezdyskusyjna. Ponadto na płytce znajdziemy numer seryjny oraz podstawowe informacje o zestawach: podaną w przedziale 10-125 W dedykowaną moc wzmacniacza i skuteczność 87 dB.

W materiałach producenta znaleźliśmy informację o tym, iż konstrukcja zestawu Armonia Mundi to jednocześnie linia transmisyjna oraz bass-refleks. Zaglądając do znajdującego się z tyłu wylotu powietrza, widzimy bardzo długą, dotykającą niemal przedniej ścianki rurę  - dokładnie taką samą jak w rozwiązaniach BR. Ponadto, po odkręceniu tabliczki z zaciskami głośnikowymi zobaczyliśmy w dolnej części dość obszerną, zamkniętą komorę, na dnie której - zgodnie z opisem producenta znajdowała się zwrotnica. Elementy zostały połączone w technologii PTP, a bystre oko Michała dostrzegło solidne i całkiem drogie elementy: cewki powietrzne Mundorf oraz kondensator tej samej firmy.     

Brzmienie czyli Dante-audiofil

Odsłuch tych kolumn to połączenie uczucia zaskoczenia i pewności, która pozwala powiedzieć: "a nie mówiłem?..."

Po pierwsze: każdy kto słuchał ich przez krótką chwilę nie wierzył, że ten dźwięk wydobywa się z tych niepozornych kolumienek. To dość naturalna reakcja, gdy do tej wstępnej oceny zaangażujemy jednocześnie zmysły wzroku i słuchu. Dysonans poznawczy jest oczywisty, a nasza reakcja jak najbardziej uzasadniona. 

Po drugie: gdy opadną pierwsze emocje przychodzi czas na spokojną i trzeźwą ocenę. Za Piotrową bramą znajdziemy: przyjemną barwę i bardzo koherentne brzmienie. Słuchałem wielu konstrukcji na przetwornikach szerokopasmowych, ale tutaj, te dwie cechy są na poziomie konstrukcji nieco droższych. Brzmienie nie drażni, nie narzuca się  żadnym dominującym pasmem. Słuchając, mamy wrażenie uczestniczenia w czymś co jest po prostu przyjemne. W brzmieniu Armonia Mundi dominuje średnica i jest ona dość wyraźnie zaakcentowana. Jak na tak malutkie kolumny bas jest imponujący. Utrzymuje się co prawda delikatnie z tyłu średnicy, ale podtrzymuje ją w sposób akceptowalny.

W czyśćcu, znajdziemy scenę. Pod względem szerokości jest bardzo dobrze. Dźwięk bez większych problemów odrywa się od kolumn i wychodzi poza nie. Jednak główna treść przekazu utrzymuje się pomiędzy kolumnami. Głębokość pozostawia trochę do życzenia. Dźwięk do pewnego momentu rozciąga się dość swobodnie, ale niestety w pewnej chwili scena urywa się gubiąc głębię i zawarte na niej detale. Za to całość jest lekko wypchnięta do przodu co pozwala na bliższe obcowanie z muzyką. Wysokie tony przekazują szczegóły, ale sprawiają wrażenie przygaszonych. Ich barwa jednak pasuje do średnicy, stąd wrażenie spójności. Dzięki temu powstaje wrażenie dużej koherentności.

Czas na piekło. Z racji, że ciepło unosi się do góry, my wędrujemy na samo jego dno. Tutaj leży nieopisywana jeszcze dynamika. O ile skala mikro się broni, o tyle z makro jest nieco większy problem. Trzeba bardzo uważać z poziomami głośności, które przekraczają średnie wartości. Za tymi spostrzeżeniami podąża wniosek, na bazie którego wiemy jaką muzykę polecić i czego słuchać z tymi zestawami. Po pierwsze im mniejsze składy tym lepiej. Niech to będzie najlepiej pojedynczy wokal z delikatnym akompaniamentem. Brzmi to bardzo zmysłowo i intymnie. Podobnie gitara solo lub dowolne delikatnie grające trio: jazowe, pościelowe i każde inne. Miłośnikom mocniejszych ważeń trzeba uczciwie polecić inny zestaw.

Po prostu nie jest to kolumna, która jest w stanie grać bardzo głośno. Nie polecamy wycieczki małym fiatem na biebrzańskie bagna, tak samo jak nie oczekujemy komfortu jaki zapewnia "prawie terenowe" SUBARU, decydując się na przejażdżkę szybkim samochodem sportowym. Do tego zestawu w zupełności wystarczy piękny wzmacniacz i dowolne, nowoczesne źródło sygnału. Nieodzownym elementem powinno być piękne  wnętrze - wówczas atmosfera pojawi się sama.