ACCUSTIC ARTS POWER I

Niemiecki styl grania chyba większości kojarzy się z mocnym brzmieniem o dużej kontroli i na dodatek błyszczącym. W tym przypadku jest inaczej. Panie i Panowie, spotkaliśmy właśnie romantycznego Niemca - na szczęście nie idzie śladami Wertera i nie próbuje się zabić.

W przeciwieństwie do tego potomnego dzieła, nie próbuje też zabić odbiorcy, za co jestem mu niezwykle wdzięczny. Mówiąc już bardziej poważnie (bo sprzęt w końcu poważny), zintegrowany wzmacniacz Acoustic Arts nie brzmi ani trochę, jak bym się tego spodziewał. Napiszę to na wstępie: to bardzo dobry wzmacniacz i dla wielu z nas może się stać końcem drogi. Tak, jest aż tak dobry. Oczywiście są sprzęty dające więcej, ale kosztują co najmniej "ileś tam" razy więcej.

Accustic Arts – Wszystko, co możesz usłyszeć

Firma Acoustic Arts ma już blisko 20 lat. W 1996 powołano do życia Schunk Audio Engineering, które początkowo zajmowało się profesjonalnym nagrywaniem muzyki. Współpraca ze studiami  nagraniowymi zaowocowała opracowaniem i produkcją własnych monitorów bliskiego pola. Kolejne 5 lat prac to czas gdy twórcy marki przygotowywali swoje pierwsze produkty.

Pomimo tego co i jak produkują Acoustic Arts jest nadal mało znaną na naszym rynku marką. Szkoda, bo producent spod Stuttgartu ma sporo do zaoferowania, co potwierdzają liczne nagrody. Trzeba przyznać, ze o ile design jest kontrowersyjny (dla mnie zbyt niemiecki), to wszystkie produkty tej firmy są wykonane z dużą dbałością o szczegóły. Widać też pewną wizję i przekładający się na niego motyw przewodni, który kieruje całym przedsięwzięciem, co również jest dobrym znakiem. Prawie bym zapomniał. Hand Made In Germany.

Nazwa ACCUSTIC ARTS jest skróconą formą ACCUrate acouSTIC ARTS, która sprowadza się do sztuki uzyskiwania właściwego autentycznego dźwięku.

Accustic Arts w ofercie posiada zarówno elektronikę jak i kolumny głośnikowe, ponadto ofertę uzupełniają akcesoria.

Budowa

Co otrzymujemy za 27.000 tysięcy? Dostajemy superintegrę, wyposażoną w wejścia RCA i XLR, wyjścia z przedwzmacniacza, wyjście słuchawkowe i pojedyncze zaciski głośnikowe. Te ostatnie są zainstalowane blisko wejścia zasilania, co powoduje pewien dyskomfort podczas podłączania. Z drugiej strony, ktoś, kto nie jest recenzentem przełącza kable głośnikowe raz na ruski rok, więc problem jest znikomy.

Potężny transformator toroidalny zapewnia niezły zapas prądu, a bateria ośmiu kondensatorów 10.000uF dba o stabilność zasilania. Producent pomyślał również o zbocznikowaniu wszystkich diód i mostków za pomocą kondensatorów MKP. Godne to i chwalebne, jak to ktoś kiedyś powiedział. W sygnale znajdziemy kilka wzmacniaczy operacyjnych OPA606 firmy Burr-Brown. Jest to model rzadko spotykany, ale zarówno odsłuch, jak i przejrzenie karty katalogowej eliminuje wszelkie wątpliwości, co do ich jakości. Regulacja głośności oparta jest na zmotoryzowanym niebieskim Alpsie. Jest to wersja stereo, więc tor audio nie jest symetryczny.

Konstrukcja końcówki mocy oparta jest o komplementarne tranzystory 2SK1058/2SJ162. Znane są one jako jedne z lepszych MOSFET-ów do audio, niestety, są mało dostępne. Widać Accustic Arts zdołał zrobić zapas. Mamy tutaj po dwie pary na kanał, co moim zdaniem jest optymalne do domowego użytku w 90% wypadków. Całość okraszono dobrej jakości gniazdami, które wyglądają jak produkty firmy CMC, ale nie udało mi się znaleźć nigdzie napisów to potwierdzających.

Obudowa jest solidna - choć bez zbędnej przesady. Na pancernym, centymetrowej grubości panelu przednim, znajdujemy LED-owe kontrolki, wyjście słuchawkowe, przełącznik wyboru źródła i regulację głośności. Te dwa pokrętła dominują wielkością - to bardzo dobrze, bo przecież z nich korzysta się najczęściej.

To co budzi moje zastrzeżenia, to fakt wykorzystania elementów biernych, które odstają jakością od reszty. Na przykład kondensatory blokujące przy tranzystorach mocy to zwykłe ceramiczne pastylki. Również kable sygnałowe wewnątrz wywołały u mnie nieprzyjemne wrażenie. Miałem ochotę iść i sprawdzić, czy nie wyjęto ich z Unitrowskiego gramofonu mojego taty. Czepiam się? Może tak, ale wzmacniacz tani nie jest, więc mam prawo.

Ostatni niuans: na froncie po prawej stronie mamy gustownie zaślepione gniazdo słuchawkowe. Chcąc je wykorzystać musimy zdjąć metalowy kapurek... pewnie zgubi się w pierwszym tygodniu użytkowania wzmacniacza.    

Brzmienie

Opinia 1
Wydaje mi się, że wiele recenzji, moich, jak i moich kolegów po fachu często opiera się na pewnych kilku cechach urządzenia. Staramy się wydobyć esencję tego, co czyni ten konkretny model takim a nie innym. Drugim aspektem oceny jest to, komu go można polecić.

Dziś będzie inaczej, ponieważ, ten wzmacniacz nie pozwolił się tak łatwo zaszufladkować. Jest to wysokiej klasy, uniwersalna superintegra, która napędzi większość kolumn, odbierze sygnał od praktycznie każdego źródła i na dodatek jego cena nie jest z kosmosu (jak na możliwości tego urządzenia). Zaczynając od ogółu: to jest, jak już mówiłem bardzo udany wzmacniacz. Zabrałem go do swojego domu i muszę przyznać, że razem z moim systemem stworzył świetne połączenie. Dawno nie słyszałem połączenia takiej barwy ze swobodą prezentacji. Dało to naprawdę realistyczny efekt „bycia tam”. Scena została pięknie zaprezentowana: zarówno horyzontalnie jak i pokazując wielką głębię. Taki sposób bardziej wspiera relaks przy muzyce niż chęć zwrócenia uwagi przesadną szczegółowością, zapierającą dech w piersiach dynamiką i nadmiarem mocy.

Nie znaczy, to jednak że zabrakło emocji. Wszystko było na swoim miejscu i tu chyba się objawia pochodzenie wzmacniacza. Podczas gdy różni producenci tworzą urządzenia ukierunkowane zgodnie z wizją swego guru, tutaj bardzo widoczne jest podejście uniwersalne. Z żadnym gatunkiem muzycznym nie miałem kłopotu. Dave Brubeck, Avenged Sevenfold, Daft Punk, Pink Floyd, czy nawet Tori Amos, wszystko było podane w sposób przyjemny, zachowując różnicowanie nagrań. Już teraz czytając tę recenzję myślicie sobie „Ten wzmacniacz jest naprawdę dobry, albo facet nie wie co napisać”. Zapewniam, że to ta pierwsza opcja. Gdybym mógł, to dałbym mu 5/5 i napisał, że polecam. Jak to mówią wyspiarze:

Jack of all trades... but master of none.

Tak właśnie jest tutaj. Znajdzie się w podobnej cenie wzmacniacze bardziej przestrzenne, barwniejsze, o lepszym basie. Mówię tu o trzech różnych wzmacniaczach, tak dla jasności. Coś za coś, a Accustic Arts Power I to jedna z najbardziej wypośrodkowanych opcji. Podaje dźwięk w przyjemny i przestrzenny sposób, doskonale akcentuje rytm i nie zaciera szczegółowości.  Słyszymy dokładnie to,  czego się spodziewamy... albo i nie - czyli tak jak w tym haśle reklamowym, które okazuje się być w tej sytuacji absolutnie prawdziwym.  

Wy się umawiajcie na testy, a ja postaram się go przetrzymać jeszcze trochę.

Opinia 2
Lubię proste rozwiązania sprzętowe. Przekonują mnie nieskomplikowane obudowy, prosty pilot i niewielka ilość przycisków. Lubię urządzenia zrównoważone i spokojne, które nie silą się na efektowne wejście od pierwszego naciśnięcia przycisku POWER.

Accustic Arts jest wzmacniaczem, który od pierwszego momentu takim właśnie spokojem czaruje. Ta mocna integra posiada w zapasie możliwości, które dają jej dynamikę i swobodę przekazu, ale są one ukryte. Brzmienie szybko daje się polubić i jeśli ktoś preferuje takie spokojne granie, Accustic Arts natychmiast mu się to spodoba. 

Nie będę powtarzał tego co napisał powyżej Michał, ale dodatkowo wspomnę tylko o jednym epizodzie. Siedząc pewnego wieczoru i słuchając muzyki postanowiliśmy zmienić kable sygnałowe. Niby trochę dla żartu, niby trochę eksperymentując. Rzadko zdarza się, aby urządzenia tak łatwo pokazywały różnice brzmienia przewodów. Połowę zasług oddajemy oczywiście odtwarzaczowi, ale druga połowa uczciwie należy do wzmacniacza. 

Świadomość tego, że tak można, jest zaproszeniem do doskonałej zabawy. Każdy kto ma wątpliwości co do jakości połączenia lub nie do końca wierzy w to, że kable potrafią wtrącić do systemu swoje przysłowiowe 3 grosze, może używać tego wzmacniacza jako swoistego miernika. Dość szybko słychać czy kabel jest lepszy czy gorszy, czy scena jest odpowiednio szeroka i głęboka. Różnice dynamiki poszczególnych interkonektów słyszalne były po pierwszych kilkunastu sekundach. 

Na wstępie napisałem o prostej obsłudze i powtórzę to ponownie. Możliwość regulacji głośności jest absolutnie wystarczającą funkcją, która jest mi niezbędna do obsługi wzmacniacza. To moja osobista preferencja. Nie lubię zbytniej przesady w ilości guzików, szukania w ciemności telefonu, który posiadając latarkę, staje się często niezbędny aby cokolwiek przełączyć. Póki jestem w stanie o własnych siłach wstać, robię to i przełączam to co jest niezbędne przyciskami na panelu przednim.

Stereotyp podpowiada, że muzyka odtwarzana przez romantyka powinna nosić jego cechy. Tak samo jak niemiecki wzmacniacz powinien być dokładny, poukładany i bezduszny. Obie tezy są nieprawdziwe. Accustic Arts Power I nie jest urządzeniem, które zadowoli każdego. Nie znaczy to, że jest nijaki lub, że recenzja próbuje ukryć jego słabe strony. W utworach nastrojowych i pozwalających odpocząć odnajdziemy spokój i ukojenie. Tam gdzie potrzebna jest energia i mięsisty bas odnajdziemy go bez większego trudu. W paśmie tonów średnich - tak samo jak z instrumentami akustycznymi i głosem ludzkie - brzmienie jest bogate w alikwoty, ładnie nasycone i mięsiste.

Napełniona powietrzem muzyka Stephana Micusa z płyty "The Music of Stones", przy odpowiednim pomieszczeniu, brzmi prawie dokładnie tak jak została zarejestrowana. To niezwykle ambientowe nagranie zachwyca dopiero przy urządzeniach, które potrafią stworzyć wrażenie objętości katedry w Ulm. Pokazanie skali 8-sekundowego, naturalnego dla tego wnętrza pogłosu, nie jest łatwym zadaniem.

Doskonale Accustic Arts sprawdza się z jazzowymi wokalistami i w muzyce bliskiej  jazzowi. Nagrania w małych klubach (Jazz at The Pawn Shop), staranne realizacje Możdżer/Danielson/Fresco a także większe koncerty: cały ten stylistyczny tor przeszkód Accustic Arts Power I pokonuje bez większych przeszkód. Bardzo dobrze radzi sobie także z orkiestrą symfoniczną. Tu ukłon w stronę lepszego okablowania albowiem im większa orkiestra tym więcej instrumentów, a co za tym idzie bardziej skomplikowana faktura. Trudne frazy zespołu Bad Plus oraz tworzone przez nich plany muzyczne na urządzeniach, które sobie z tym nie radzą powodują ból głowy i grymas na przełomie 1 i 2 minuty każdego nagrania.

Accustic Arts Power I jest bezlitosny jeszcze w jednej kwestii: spodoba się tym co lubią prawdę - niestety często bolesną, zarówno w stosunku do nagrań jak i reszty urządzeń w torze. Wzmacniacz jest wymagający, lubi starannie dobranych partnerów i w przypadkowym towarzystwie może zachowywać się kapryśnie. Będzie bez trudu pokazywał, które urządzenie jest najsłabsze. 

Trzeba otwarcie napisać: to wzmacniacz dla cierpliwych, którzy lubią poświęcać czas na poszukiwanie ideału. Jeśli komuś skończy się skala dobrego brzmienia, warto wybrać się do zaprzyjaźnionego sklepu i pożyczyć kilka nowych (czytaj lepszych) kabli lub innych elementów toru. Accustic Arts Power I bo bez trudu ujawniani ich właściwości brzmieniowe.

Sprzęt użyty w teście

Sprzęt

• ACCUSTIC ARTS POWER I mk IV

• Odtwarzacz CD T+A MP 3000 HV
• Wzmacniacz mocy - Audia Flight Strumento No4
• Przedwzmacniacz - Audia Flight Strumento No1
• Kolumny: Audiovector SR6 Avantgarde Arreté, Harpia Acoustics Amstaff Time Coherent
• Kable: Furutech, Yarbo, KBL, Cardas
• Zasilanie - Gigawatt PC3 SE EVO

 

Nagrania